ابزار هدایت به بالای صفحه

خوابی دیدم

دیشب .

دیشب که می آمد

انعکاس صدای پروین

از مشتری .

دیشب که غوطه می خورد

ستاره در آغوشم .

دیشب که نوازش می کرد

سوز سردی سراسر بدن سردم را .

دیدم

آمده است .

لمسش کردم .

سرد بود .

می کرد مست مرا

عطر نفسش .

آه ...

چقدر کشیدم

انتظارش را .

چقدر می خواست دلم

که یکی شوم

با او .

با او که صدای نفسش

بود ترانه ی زندگی ام .

زندگی ای که رفت

با رفتنش .

رفت و نبرد با خودش مرا .

گذاشت تنهایم .

نداشتم انتظارش را .

خواب دیدم

می بارد بارانی که

می شست آرزوهایم را .

برد سیلش

لاشه هایشان را هم .

دیدم شده ام پیر

فرتوت و طوطی وار

می کرد

غم در گوشم نجوای مرگ .

آینه ای بود در خانه ام .

خودم بودم ،

تنها کسی که می دیدم .

آینه دق بود .

می آمد صدای بوفی

گویا سفید

از تک پنجره ی خانه ام .

خواب دیدم ...

خواب نبود ،

کابوس بود .

نبود هیچکس غیر خودم .

خدا هم نبود حتی .

تنها بودم .

تنها .

بود از من به من نزدیکتر تنهایی .

چنان که بود بویش

در بینی ام ،

و شده بود به رنگ او

رنگ چشمانم .

کشیدم فریادی که

فوران وجودم بود ،

امّا انگار فریادم

نداشت صدایی .

خسته بودم

خسته تر از هر خسته ای .

بیداری نداشت خوابم ،

مرده بودم شاید .

شاید ،

شاید پیمانه ی زمان

ته کشیده بود .

شاید فرو می رفت

زندگی

در گرداب عدم .

شاید ...  .

امّا فهمیدم ،

خوابم اکنون ،

اکنون که 

می کنم صرفش به نوشتن .

آنها 

همه بود 

زندگی حقیقی ام ،

خواب نبود .

اکنون خوابم 

اکنون که می نویسم .

رویایی شیرین .

بهمن خسروجردی 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: